Dwór ANNA, Restauracje i Hotele, Lublin, lubelski, Lublin

Dwór Anna jest unikalnym przykładem gotycko-renesansowej budowli rezydencyjnej z pierwszej połowy XV wieku (Rejestr Zabytków woj. lubelskiego nr A/352). Najdawniejsze doniesienia o szlacheckiej siedzibie Konińskich położonej nad rzeką Ciemięgą w powiecie lubelskim, w diecezji krakowskiej, pochodzą z połowy XV wieku. Pojawiają się między innymi na kartach dzieła Jana Długosza Liber beneficiorum diocessis, zaświadczają o tym, że wieś Jakubowice Konińskie została założona w połowie wieku przez Jakuba Konińskiego herbu Rawic, stając się przez blisko 100 lat
historyczną siedzibą rodu. W połowie XVI wieku, przez małżeństwo Anny z Konińskich z Jerzym z Witowic Czernym, Stolnikiem Lubelskim, Jakubowice
przechodzą we władanie rodziny Czernych (Czarnych). W rękach tejże rodziny pozostają do połowy XVII w. Według tradycji funkcjonował tu w owym czasie zbór ariański. Od połowy XVII w. nowymi właścicielami Jakubowic stają się Bełżeccy. Jako dziedzic dóbr występuje wówczas Bonawentura Konstanty Bełżecki ? Stolnik Halicki, a następnie jego syn Adam Stanisław Bełżecki. Pod koniec XVII w. posiadłość jakubowicka wraz z dworem zostaje zakupiona przez rodzinę Łosiów z Grodkowa. W ich rękach Jakubowice pozostają przez ponad 100 lat, przeżywając swój złoty wiek. Dochodzi wówczas do przebudowy istniejącej budowli dworskiej o charakterze obronnym w kierunku budowli rezydencyjnej z ogrodami typu włoskiego. Potwierdzają to inwentarze dóbr z lat 1732 i 1743. Takie kwitnące Jakubowice nabywa w 1797 roku od Feliksa Antoniego Łosia, kasztelana pomorskiego, Mikołaj Morozewicz Łowczy Sanocki. Morozewiczowie władają Jakubowicami Konińskimi w latach 1797-1832 oraz w latach 1838-1855. Dochodzi wówczas zapewne do kolejnej częściowej przebudowy dworu, który otrzymuje od frontu klasycyzujący wystrój. W roku 1832 Jakubowice Konińskie stają się na krótko własnością Skarbu Publicznego Królestwa Polskiego, w wyniku konfiskaty dóbr należących do Morozewiczów za ich udział w Powstaniu Listopadowym. Kajetan Morozewicz, ówczesny dziedzic dóbr jakubowickich, po śmierci ojca Mikołaja (w roku 1808) odzyskuje je w drodze kupna w roku 1838.
Od połowy XIX w. Jakubowice Konińskie stają się własnością rodziny Gawlikowskich. Gawlikowscy władają dobrami jakubowickimi do roku 1928. Wtedy to dwór jakubowicki wraz z parkiem, sadem i folwarkiem nabywają Jan i Maria Szewczykowie. Do roku 1966 dwór zamieszkiwany jest przez spadkobierców Jana Szewczyka (po jego śmierci w 1941 r.). W roku 1966 dochodzi do pożaru, który niszczy historyczną budowlę. Następuje częściowa rozbiórka ścian wiekowego dworu, wstrzymana przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Lublinie. W roku 1968 zrujnowany dwór zostaje objęty ochroną prawną poprzez wpis do Rejestru Zabytków województwa lubelskiego pod numerem A/352. Do roku 1984 dwór pozostaje jednakże w stanie ruiny. W 1985 roku zabytkową ruinę wraz z otaczającym terenem nabywa od rodziny Szewczyków Wiesław Trumiński. Odbudowuje dwór zgodnie z jego dawnym mieszkalnym przeznaczeniem. Wznosi także budynek oficynowy na istniejącym fundamencie dawnej kuchni dworskiej oraz ogrodzenie murowane i bramy wjazdowe. W 1997 roku Wiesław Trumiński odsprzedaje zabytkową nieruchomość obecnym właścicielom. Następuje powtórna, gruntowna
restauracja dworu w Jakubowicach Konińskich w porozumieniu z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków w Lublinie wg projektów inż. Remigiusza Mazurka i art. Haliny Kuśmierz. Od tego czasu obiekt pełni funkcję pensjonatowo-restauracyjną. Przywrócony został w pełni zabytkowy charakter bryły budynku oraz wnętrz (z gotyckimi
piwnicami i reprezentacyjnym salonem na piętrze). Odtworzone zostały renesansowe ogrody włoskie. Wiele wskazuje na to, że w historii dworu obronnego w Jakubowicach Konińskich, zwanego obecnie Dworem Anna, następuje nowy złoty wiek.
W Dworze Anna wszystkie sale i miejsca w sposób szczególny ucztowaniu sprzyjają: restauracja w stylu pałacowym (sala
z kominkiem dla 90-100 osób), kawiarnia dworska (dla 20-24 osób), piwiarnia-winiarnia (sala w podziemiach dla 24-30
osób), grillownia (stylowy mały budynek z salą dla 35 osób), pokój kameralny (dyskretny pokój na małe spotkania dla 6 osób), miejsce ognisk nad stawem (specjalnie przystosowane), ogrody - wspaniałe miejsce do ucztowania na świeżym powietrzu (nawet do 1000 osób), parking strzeżony (dla 100 samochodów).